Κοιτάω, μετράω, πονάω
το χάος δεν έχει αριθμό,
αυτό που άφηνα πίσω
με κάθε μικρό μου φευγιό.

Μα έγινε μεγάλο το φεύγα
λεύκα μονάχη η μικρή
κι εγώ ο πρίγκηψ κουρέλι
ξέφτια καρδιά και ψυχή.

Λαμπρή θα είναι η μέρα
που ο Θεός θα ενώσει ξανά
το κόκκινο με το χρυσό
σφιχτά μια αγκαλιά.

Λαμπρή θα είναι η νύχτα
που η κάμαρά μας θα πει
καλώς ορίσατε πάλι
πρίγκηψ κουρέλι εσείς.

Θα ‘θελα έναν ζωγράφο
σκηνογράφο, αρτίστα τρελό
αγαπημένο σε κάθε του έργο
να με κάνει να με δείχνει Θεό.

Να με βλέπει εκείνη να πέφτει
στα πατώματα να ουρλιάζει η τρελή
να βυθίζεται απεγνωσμένη
σε μια δίνη πριγκιπική.