Δεν πέρασαν τα χρόνια μας
Ούτε μια στιγμή
Ρολόγια σκάρτα και ρηχά
Δεν πιάνουν εδώ κάτω
Απόψε σε καλώ ξανά
Σε μια μόνο γιορτή
Αυτή που πίνω εγώ το φως
Και σένα άσπρο πάτο

Μπορεί να ήταν Κυριακή
Μπορεί Παρασκευή
Ποτάμια οι δρόμοι τρέχανε
Όλη τη θάλασσά σου
Πλημμυρισμένα μάτια μου
Δεν θα μαι πια εκεί
Να σε κοιτώ να χάνεσαι
Μέσα στα κύματα σου

Ούτε λεπτό ούτε όνειρο
Και μέτρο διαδρομής
Δεν πέρασε χωρίς εγώ
Να λέω τ’ όνομα σου
Λουλουδιασμένη φυλακή
Ο κήπος της ζωής
Ας είναι μιας κ μπόρεσα
Να μάθω τ’ αρωμα σου

Τα μύρισα τα γιασεμιά
Κι ας ήταν στο χαρτί
Ζωγραφισμένα θαύματα
Μου κλείσανε το μάτι
Πολλές οι μέρες μα ποτέ
Δεν ήρθε η Κυριακή
Κι αν στο χρωστώ συγχώραμε
Κι αν μου χρωστάς χαλάλι

Ο κόσμος άλλαξε μου λες
Μια μέρα σαν κι αυτή
Και απλώνω χέρια για φτερά
Μα αυτός μ’ ακολουθάει
Ασπρόμαυρο το φυλαχτό
Κι ο χρόνος φυλακή
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό
Και το θεριό γελάει