ην οθόνη κοιτώ: πυρκαγιά σ’ ένα ανώνυμο δάσος·

πυρπολούνται μαζί και οι λέξεις του – σκέφτομαι.
(Πώς να λεν τα φυτά και τα ζώα που γίνονται στάχτη;)

Στην Ιλιάδα όταν καίγονται δέντρα και θάμνοι,
έχουν όλα ένα όνομα:

καίοντο πτελέαι τε καὶ ἰτέαι ἠδὲ μυρῖκαι,
καίετο δὲ λωτός τε ἰδὲ θρύον ἠδὲ κύπειρον·

κι αν δεν ξέρω πώς είναι η φτελιά –η πτελέα στον Όμηρο–,
τη δροσιά της μπορώ να αισθάνομαι σ’ ένα επίγραμμα αρχαίο,
που καλεί να ξαπλώσω στον ίσκιο της·
έχει, βλέπετε, η γλώσσα μας τον δικό της πλανήτη
που δεν ξέρει από ερήμωση·
εδώ θάλλουν τα ονόματα για τ’ αμέτρητα είδη
τ’ ουρανού και της γης και της θάλασσας,
αρμυρίκια εδώ λέγονται πια οι μυρίκες
και το βότανο ο κύπερος κρατά το παλιό όνομά του.

Στον βιότοπο αυτόν λέω για πάντα να μείνω.