Σπασμένα χρόνια ολούθε σκορπισμένα
Θρύψαλα ενθύμια
Ένας κρυμμένος Βόσπορος που φεύγει
Με τα εντόσθια του νου
Κι αναμοχλεύει εκείνα τα παλιά:
Τον σύμμαχο του δολοφόνου
Το ραγισμένο γείσο
Μια αυθεντική γαλέρα
Κι ως είθισται τα παραπλέοντα παράσημα.
Κανείς δεν προσέχει τις ώρες εκείνες
Τα μιασμένα κορίτσια
Το αίμα
Στα σκέλια –
Κόκαλο στα χέρια του εκδορέα.
Η εκδρομή πάντοτε είναι σύντομη
Κι εμείς
Είδη σε αναμονή επιστρέφουμε
Το επίχρισμα.
Σε εκκρεμότητα η κραυγή κάποιας Μαρίας
Και η βαριά ανάσα του ημιονηγού.
Ο εκφωνητής
Σβήνει το τελευταίο του τσιγάρο
Αφήνει το όπλο παρά πόδα
Για ένα μαραμένο κυκλάμινο.

Σαν τρένο που φορτώνεται τις ράγες του
Ο φόβος.