Η πόρτα μέχρι πρότινος ήτανε κλειστή
Το ρόπτρο σκουριασμένο μες στα χρόνια
Μοντέλο για μαζικές φωτογραφίσεις
Ακίνητο κι αυθεντικό
Κόσμημα στην παρακμή.

Κάποτε από το εσωτερικό του νεκρού σπιτιού
Χύθηκαν δέντρα κι αγριολούλουδα
Έφραξαν ό,τι γινόταν κι έφραζαν
κι έφραζαν
κι έφραζαν συνέχεια.
Τύλιξαν το δράκο για να βρίσκουν εύκολα
Τον φόβο τα παιδιά
Εκεί που οι αποστάσεις συρρικνώνονται
Κι ακμάζει η ηδονή.

Θαμπό απομεσήμερο
Ζυγίζει θάλασσα
Ιστιοφόρα ίπτανται
Γέρνει το ερείπιο στο νερό / κάποιος γιορτάζει.
Αμέριμνος ο ποιητής
Βαδίζει στο πλακόστρωτο –
Άλλοτε ξαπόσταινε στα φύκια
Μα τώρα ευλαβικά πατά
Όπου μυούνταν στο μυστήριο
Ακούει γέλια και κραυγές
Λόγια υλικά
Αναγνωρίζει πρόσωπα ληγμένα
Το φως παίζει στις παύσεις
Αγγίζει τον μαντρότοιχο
Ησυχάζει
Βλέπει την θύρα ανοιχτή
Το ρόπτρο λείπει
Ένα σκυλί αλυχτά δαιμονισμένα
Σκούζουν πεινάνε τα μικρά
Πολλά μικρά
Όσα χωρούσε η μήτρα της
Ψάχνουν βυζί για να χορτάσουν.

Λιγόστεψαν οι ώρες πια
Στέγνωσαν τα συμβόλαια που μούσκεψε η βροχή
Τώρα κανείς δεν ξέρει τι έγραφαν;
Επιτήδειοι αφαίρεσαν του ρόπτρου την ψυχή
Κι αφήσανε ασώματη την είσοδο
Ό,τι γράφτηκε έγινε ιστορία ανομολόγητη
Ο λήσταρχος πάντοτε καραδοκεί
Κι αφήνει ίχνη στη σκουριά / ο ποιητής.