Σουρούπωνε κι ο γείτονάς μου
Για φλυαρίες μ’ επισκέφθηκε
Κι εγώ βανίλια και νερό τού πρόσφερα
Στο ξύλινο μπαλκόνι
Όμως με τρόμο εκείνος
Έσπρωξε το ποτήρι του μακριά
Κι ενώ δεν ήξερε Σαπφώ και Όμηρο
Ούτε από Λόρκα και Γεσένιν είχε ακούσει
Μα την αλήθεια ‒φώναξε‒
Μες στο ποτήρι το φεγγάρι
Βλέπω να πνίγεται
Βοήθεια ‒