Κοιτώ απ το παράθυρο ανθρώπους από άχυρο
ακίνητους για χρόνια
να διώχνουνε την Άνοιξη με κάθε τους εμφάνιση
σε κήπους και μπαλκόνια

Του έρωτα του άρχοντα ξεπούλησαν τα υπάρχοντα
και μένει πια στο νοίκι
Στα μάτια του τα πράσινα στο βάθος μέσα διέκρινα
τσιμέντο και χαλίκι.

Ολά καλά ήταν κι όλα ωραία
τώρα τα νέα μου δεν είναι πια σπουδαία

Κορμί μου άδειο, παλιό μου ράδιο
εκπέμπω σήμα sos απ τα βραχέα
Κορμί μου άδειο, χλωμό μου αύριο
καταδικάστε με για όνειρα λαθραία

Στον κόσμο αυτό το γυάλινο φορώ πουλόβερ μάλλινο
που κάνει τόσο κρύο
Καιγόμουν μα δε ζέσταινε χειμώνα μόνο έφερνε
καιρό που θέλει δύο

Με βρέχουν μαύρα δάκρυα που στη ζωή την άγρια
δεν είχα ασυλία
Σε στρώμα υγρό και άστρωτο χακί αρπάζω αδιάβροχο
να βγώ περιπολία.