Στο σπίτι είμαι μόνη
παράθυρα κλείνω, δεν μ’ αναγνωρίζω,
η σκέψη θολώνει
με μένα τα έχω που πάντα γυρίζω.
Με κυνηγάνε τα λάθη
τίποτα δεν έχω μάθει,
θέλω κοντά σου να ‘ρθω
ακόμα δεν σε έχω ξεχάσει.

Μία, δυο, τρεις και πάλι δίνω
μα πουθενά δεν βγάζει,
πόσο ακόμα εγώ να επιμείνω
αυτό το δάκρυ στάζει.
Μια, δυο, τρεις μα πάλι νιώθω
το σώμα μου φωνάζει
τις νύχτες με τρομάζει
που δεν είσαι εδώ.

Θέλει να με δει στα μάτια
για αυτό γίνομαι κομμάτια,
θάλασσες, θεούς, παλάτια
μου ‘χες τάξει εσύ.
Θέλω να σε δω του λέω
άλλα βραδιά να μην κλαίω
το τηλέφωνο χτυπάει μα δεν είσαι εσύ.
Το σηκώνω μα δεν είσαι εσύ,
το σηκώνω μα δεν είσαι.

Για σένα τι δεν θα ‘δινα
όλο τον κόσμο θα άφηνα,
καμμιά μπροστά σου άμυνα
αυτό μου λέει η καρδιά μου.

Μ’ αρέσουνε τα δύσκολα
για αυτό πηγαίνω αντίθετα
τα μάτια του περίστροφα
με βγάζει απ’ τα νερά μου.

Θέλει να με δει στα μάτια
για αυτό γίνομαι κομμάτια,
θάλασσες, θεούς, παλάτια
μου ‘χες τάξει εσύ.
Θέλω να σε δω του λέω
άλλα βραδιά να μην κλαίω
το τηλέφωνο χτυπάει μα δεν είσαι εσύ.
Το σηκώνω μα δεν είσαι εσύ,
το σηκώνω μα δεν είσαι.