Περνούν τα χρόνια μας χωρίς επιστροφή
και εμείς κομπάρσοι στα κουρέλια μας ντυμένοι
που ανεβαίνουμε μία μέρα στη σκηνή
μόνοι γεννιόμαστε και φεύγουμε σαν ξένοι.

Ποιος είμαι εγώ που θα σε κρίνω ρε ζωή
περαστικός είμαι και εγώ όπως κι άλλοι,
μα θα θυμάμαι τις στιγμές που σου είχα πει
δως μου μία ανάσα και ας μην είναι και μεγάλη.
Μήπως την βγάλω άλλη μία μέρα καθαρή,
μία παράταση μικρή, μία ελπίδα,
ένα φωτάκι στη ρουφιάνα μου ζωή,
ένα ελάχιστο στα μπόλικα τα λίγα.

Μες στα χαλάσματα ψάχνουμε λίγο φως
με όσο κουράγιο έχει μείνει στην ψυχή μας,
μα δυστυχώς δεν μας κοιτάει ούτε ο Θεός
και έχει ραγίσει της ζωής μας η βιτρίνα.


Ποιος είμαι εγώ που θα σε κρίνω ρε ζωή
περαστικός είμαι και εγώ όπως κι άλλοι,
μα θα θυμάμαι τις στιγμές που σου είχα πει
δως μου μία ανάσα και ας μην είναι και μεγάλη.
Μήπως την βγάλω άλλη μία μέρα καθαρή,
μία παράταση μικρή, μία ελπίδα,
ένα φωτάκι στη ρουφιάνα μου ζωή,
ένα ελάχιστο στα μπόλικα τα λίγα.