Μαλλιά ξανθά, λυτά
τρέχουν σαν το ρυάκι,
μαλλιά.

Νύχια σκληρά και χρυσαφένια,
άνθη κυρτά και ηδυπαθή,
νύχια σκληρά και χρυσαφένια.

Καμπύλη της κοιλιάς, κρυφή,
και ανοιχτή σαν καρπός
η πληγή.

Γλυκό γόνατο γυμνό
σφηνωμένο στα δικά μου γόνατα,
γλυκό γόνατο γυμνό.

Αναρριχώμενα μαλλιά
ανάμεσα στη στρογγυλή προσφορά
του στήθους.

Σημάδι που διαρκεί στο κρεβάτι
σημάδι που κοιμάται στην ψυχή,
λόγια τρελά.

Χαμένα λόγια τρελά:
θ’ αποτελειώσουν τα τραγούδια μου,
θα νεκρώσουν τα στόματά μας.

Μορένα, η Κόρη του φιλιού,
ροδώνας όλων των ρόδων
σε μία ώρα
Κόρη του φιλιού, γλυκιά και ξανθή,
θα φύγω,
θα φύγεις, Κόρη του φιλιού.
Όμως ακόμη κρατάω την αυγή
να στροβιλίζεται στα μηλίγγια.

Φίλα με, γι’ αυτό, τώρα,
φίλα με, Κόρη του φιλιού,
τώρα και την ώρα
του θανάτου μας.