Σε θυμάμαι πώς ήσουν το τελευταίο φθινόπωρο.
Ήσουν ο γκρίζος σκούφος και η ήρεμη καρδιά.
Στα μάτια σου τρεμόπαιζαν οι φλόγες του λυκόφωτος.
Και τα φύλλα έπεφταν στο νερό της ψυχής σου.

Αγκάλιαζες τα μπράτσα μου σαν αναρριχώμενο,
οι ώρες μάζευαν την αργή και ήρεμη φωνή σου.
Φωτιά ασίγαστη που μέσα της καιγόταν η δίψα μου.
Γλυκό ζουμπούλι γαλανό γύρω από την ψυχή μου.

Νιώθω να ταξιδεύουν τα μάτια σου και το φθινόπωρο αργοπορεί:
γκρίζος σκούφος, φωνή πουλιού και καρδιά σπιτιού,
εκεί φυγαδεύονταν οι βαθιές μου ανάσες
και ρίχνονταν τα χαρούμενα φιλιά μου σαν κάρβουνα.

Ουρανέ θαλασσινέ. Λοφοσειρά:
Η ανάμνησή σου είναι φως, καπνός, ήρεμο έλος!
Πέρα από τα μάτια σου φλεγόταν το λυκόφως.
Φύλλα ξερά του φθινοπώρου τριγυρνούσαν στην ψυχή σου.