Σε σένα:

Θα μπορούσα ακόμη να τα συνυπολογίσω όλα και να φροντίσω να αποβούν ισόρροπα, δηλαδή να φροντίσω να αποβούν έτσι που εσύ κι εγώ να είμαστε ίσοι στο τέλος της ζωής μας, την οποία θα είχαμε ζήσει πλήρως και δίχως κόπο. Αλλά ο καθένας από εμάς έχει περισσότερα ζωτικά στοιχεία απ’ όσα χρειάζεται ο άλλος, ή λιγότερα: Η διευθέτησή τους θα ήταν σχεδόν αδύνατη στον βαθμό που κρατιόμαστε ο καθένας χώρια από τον άλλο: μόνο το ξεπαγωμένο νεύρο φανερώνει ότι είναι η ώρα που κάποιος έχει βγει από κάποιον λήθαργο ή απογευματινό όνειρο, και τότε κανείς ζωντανεύει για το βράδυ, μακριά από το διάσημο καθήκον, κοντά στα δίχως νόημα αλλά αληθινά αποσπάσματα που είναι έργα του σήμερα. Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να δανειζόμαστε ανέμελα στοιχεία ο ένας από τον άλλο, ώστε να είναι όλα σωστά. Απαιτούνται δύναμη και επιδεξιότητα, που στην πραγματικότητα είναι έτοιμες, αλλά η χρήση τους σε βάθος δίχως δικαιολογίες είναι ένας τρόπος διακοπτόμενης ζωής και το νόημα ήταν ότι οι στιγμές συναίσθησης πρέπει να είναι συνεχείς πάνω απ’ όλα για να υπάρχουν. Όθεν η λύπη καθώς ατενίζω όλα αυτά και συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν μπορώ να έχω κάτι από αυτά παρόλο που τα έχω όλα, όπως πράγματι συμβαίνει. Η τέλεια ζωή το να ζούμε ο ένας μέσα στον άλλο, αλλά δίχως ευτυχία.

Ναι, αυτή είναι η αμοιβή μου για όλα τα σχέδια και τις προφυλάξεις μου. Εσύ όμως που ζεις ελεύθερα πέρα ​​από μένα πρέπει πάντα να συνυπολογίζεσαι στη δική σου περιγραφή για το πώς πάνε τα πράγματα με σένα. Φοβάμαι ότι δεν θα δεις ποτέ τον δρόμο σου καθαρά μέσα από τις προδιαθέσεις της εκδρομής σε κείνη την άλλη ακτή, την αιώνια παρά την πεπερασμένη φύση της, των αποκτημάτων, υποδείξεων και υπαινιγμών, χρήσιμων, ακανόνιστων: η εκτεθειμένη ζωή που συνεχίζεται και της οποίας είσαι μέρος έτσι που να μπορεί να ειπωθεί ότι υπάρχει μόνο για σένα. Είσαι υπερβολικά κοντά σ’ αυτή την ευτυχισμένη κατάσταση ώστε να έχει σημασία για σένα. Στο μεταξύ όμως θα πρέπει να συμπεριλαμβάνω τα πάντα: τα έπιπλα αυτού του δωματίου, καθημερινές εκφράσεις, καθώς και τις πιο σπάνιες σκέψεις και τα πιο σπάνια όνειρά μου, ώστε ποτέ να μην αντιληφθείς τη σκόρπια φύση τους, και στο μεταξύ εσύ είσαι όλα αυτά, και οι προσπάθειές μου πράγματι έχουν στόχο να με κρατούν προσκολλημένο, έστω και αμυδρά, σε αυτά καθώς ρέουν εκτός θέας, σαν ένα ποτάμι που δεν είναι ποτέ στ’ αλήθεια εκεί επειδή συνεχίζει να κυλά κάπου. Και έτσι οι πιο πυκνές στιγμές επίγνωσης είναι δικές σου, όχι το αμετακίνητο περίγραμμα που πιστεύω ότι είναι δικό μου και το οποίο ενδεχομένως είναι μια απάτη επίσης: δεν περιέχει τίποτε τελικά, κάποιες ιδέες μόνο για το πώς πρέπει να ζει κανείς τη ζωή του, οι οποίες είναι άχρηστες επειδή είναι πολύ γενικές. Τίποτε δεν ισχύει για την αυστηρή αντιμετώπισή σου τού πώς πρέπει να βιώνονται οι ρίζες, χωρίς έγνοια για τα λουλούδια και τα φύλλα που μπορεί να υψώνονται πάνω τους, μια συμπληρωματική μάζα, κάποια μέρα. Μόνο οι καθημερινές συνέπειες έχουν σημασία για σένα. Έχεις δίκιο, υποθέτω, αλλά υπήρχε αυτή η εικόνα όπως μου φανερώθηκε κάποτε, της φωτεινότητάς της όπως αυτή συνυπήρχε – δεν συνεργαζόταν, καθώς αυτό σημαίνει ότι περίμενε να τη δει κάποιος – αλλά υπήρχε σαν καπνός ψηλά γύρω από τα φωτεινά επίπεδα της περίστασης και έτσι και στον ουρανό, εξαγνισμένη από τις εισπνοές και ζωντανή από την απώλεια ζωής τελικά. Αφήνοντας πίσω συσπειρώσεις εμπειριών που εμφανίζονται και πιο κάτω και γεμίζουν τον χώρο καθώς δημιουργούν περισσότερο χώρο.