Οι άνθρωποι κατανοούν φυσικά το ποτάμι της ζωής,
παρερμηνεύοντάς το, καθώς πλαταίνει και οι πόλεις του μεγαλώνουν
σκοτεινές και πυκνότερες, όλο και μακρύτερα.

Και φυσικά αυτή η απόμακρη πυκνότητα μας ταιριάζει
όπως τ’ αρνιά και το τριφύλλι
αν τα πράγματα είχαν φτιαχτεί διαφορετικά.

Αλλά αφού δεν κατανοώ τον εαυτό μου, μόνο μέρη
του εαυτού μου που παρανοούν το ένα το άλλο, δεν υπάρχει κανένας
λόγος να θέλεις εσύ, κανένας τρόπος που θα μπορούσες

ακόμα κι αν το θέλαμε και οι δύο. Υπάρχουν στ’ αλήθεια αυτοί οι πύργοι;
Πρέπει να το δούμε έτσι, σ’ αυτές τις γραμμές
ώστε η σκέψη να καταφέρει να ορθωθεί, όπως οι επάλξεις από κόντρα πλακέ.