Υπάρχει αυτός ο ήχος σαν τον άνεμο –
ξεχνά στα κλαδιά ότι σημαίνει κάτι
που κανείς δεν μπορεί να μεταφράσει. Και υπάρχει το νηφάλιο «αργότερα»
όταν αναλογίζεσαι τι σήμαινε ένα πράγμα και το βάζεις στην άκρη.
Προς το παρόν έχει πολλή σκιά
που δύσκολα διακρίνεται, μοιρασμένη ανάμεσα στα κλαδιά ενός δέντρου,
στα δέντρα ενός δάσους, όπως ακριβώς είναι μοιρασμένη η ζωή
ανάμεσα σε σένα και σε μένα, και σ’ όλους τους άλλους εκεί έξω.
Κι ακολουθεί η φάση της αραίωσης
η περίοδος του αναστοχασμού. Και ξαφνικά, το να πεθαίνεις
δεν είναι κάτι ασήμαντο ή κακό ή ευτελές,
μόνο εξουθενωτικό, η ζέστη αφόρητη,
και επίσης οι μικρές άσκοπες κατασκευές που εκμεταλλεύονται
τις φαντασιώσεις μας για το τι κάναμε: το καλοκαίρι, η μπάλα από πευκοβελόνες,
οι χαλαρές μοίρες που υπηρετούν τις πράξεις μας, με συμβολικά χαμόγελα,
εκτελώντας τις οδηγίες τους με τρομακτική ακρίβεια –
πολύ αργά για να τις ακυρώσουμε τώρα – κι ο χειμώνας, το τιτίβισμα
των κρύων αστεριών στο τζάμι, που περιγράφει με πλατιές χειρονομίες
αυτή την κατάσταση της ύπαρξης που τελικά δεν είναι και τόσο σημαντική.
Το καλοκαίρι συνεπάγεται να κατεβαίνεις, όπως μια απότομη σκάλα,
σ’ ένα στενό περβάζι πάνω απ’ το νερό. Αυτό είναι, λοιπόν,
Αυτή η σιδερένια άνεση, αυτά τα λογικά ταμπού,
ή το εννοούσες όταν σταμάτησες; Και το πρόσωπο
μοιάζει με το δικό σου, αυτό που αντανακλάται στο νερό.