(στη μνήμη Κυρίας Ειρήνης Φυτανίδου)

Πλησίασε στα πόδια της γυναίκας
–Κούτσαινε λιγουλάκι, ο φουκαράς…–
Κούνησε την ουρά κι αρραβωνιάστηκαν
Από την πρώτη συμπονετική ματιά της.
Έτσι άρχισε, απ’ το παγκάκι του πάρκου,
Η περιπλάνηση αυτού του ζευγαριού
Για το υπόλοιπο του κοινού τους βίου.

Ασφαλώς και εξακολουθεί η γη
Να τρίβεται και να γίνεται σκόνη.
Ασφαλώς και δεν θα μείνει τίποτε όρθιο
Ανάμεσα σ’ ένα κοπάδι άγρια ζώα
Και στο σκοτεινό, το ολόδροσο
Νερό που τα ’χει καθρεφτίσει.
Θα παν κι εκεί οι φυλές οι δικές μας.
Με τα κουρέλια τους, με τα μυαλά στις τσέπες,
Προτού αρχίσουνε να πέφτουνε σπρωγμένες
Η μια απ’ την άλλη στο αστρικό κενό.

Αλλά θα ζήσουν όσο είναι να ζήσουν
Μαζί οι δυο τυχαίοι φίλοι.
Θνητοί, με χωριστά τα μυστικά τους
Αλλά κοινά τα βράχια που γλιστράνε
Αργά αργά από τα χέρια κάποιου άλλου,
Αυτού που παίζει εντελώς βαριεστημένος
Το κομπολόι του ψηλά στον ουρανό.