Φτύνει ο δικαστής τον δικαστή του
Και ο φύλακας την τσίχλα νυσταγμένος.
Φτύνουν οι νόμοι όλο τους το αίμα
Κι η ανατολή χυλό του φεγγαριού.
Και ποιος ν’ ανοίξει μάτια και να δει
Που μ’ ένα κόκαλο αρχαίου αλόγου
Οργώνει ο γεωργός τη στάχτη
Κι ο κυβερνήτης τα μυαλά.

Το κεφάλι του αγοριού τριαντάφυλλο
Τα παπούτσια του πεθαμένα κουνάβια.
Κανένας δεν αναγνωρίζει
Ποιον γέρικο θεόν ενσαρκώνει
Όταν αρχίζει να γρυλίζει αιμοβόρικα,
Όταν μοσκοβολώντας μαραίνεται
Κι απάνω του βροντούνε τ’ άρματά του,
Ξεκαρδισμένα παλιά σιδερικά.

Σκάει από δίψα το άστρο σκαλωμένο
Στο αναλόγιο ενός γλύπτη ιδεών.
Τι να κάνει κι αυτός ο φέρελπις Φειδίας,
Το σπρώχνει μες στην κούπα του κρασιού:
Πίετε πάντες εξ αυτού, εγώ πεθαίνω
Χωρίς βουνά και χωρίς απογόνους
Φυτόμορφο παιδί που αστειεύεται
Κάτω απ’ τον τελευταίο ουρανό.