Στην άκρη του γκρεμού η Ελευθερία. Έτοιμη να πέσει.
Από μακριά το Σούλι τής θυμίζει το χρέος της. Ποιος
θα κρατά τη σημαία, αν η ίδια χαθεί; Στρέφει το βλέμμα
της στον Όλυμπο, ζητά από τρεις θεές να τη βαφτίσουν, να
γίνει ουράνια, σοφή, γενναία. Κρατά στα χέρια της άλλοτε
το δόρυ ή την ασπίδα, άλλοτε το ακόντιο ή το σπαθί. Μα
πάνω απ’ όλα κουβαλά τη θεϊκή ομορφιά που αφήνει άλαλους
όλους τους θεούς και όλο το γένος των θνητών. Μεγάλη
δόξα η θυσία για χάρη της. Ελευθερία και Θάνατος
μαζί. Στο Πέλαγο το Ελληνικό την οδηγούν τα θεία βήματά της.
Εκεί ο Αιγαίας μόλις έχει θυσιαστεί. Πώς αλλιώς
θα δώσει το όνομά του στο πιο φιλόξενο πέλαγο της Γης;
Χιλιάδες τα νησιά. Μόνο οι εχθροί τα έχουν μετρήσει. Μόνο
οι βάρβαροι τα βλέπουν γαλάζια, αν τους ανήκουν στα
αρπακτικά τους όνειρα, γκρίζα, αν είναι ελληνικά. Δικός μας
εφιάλτης ή μήπως δική τους αχρωματοψία;
Ο Ήλιος ανατέλλει, η Ελευθερία γιορτάζει. Τραγουδά
σε ρυθμό κοσμικής αρμονίας. Τώρα πετάει. Έχει φτερά.
Χορεύει κοντά στον γκρεμό, χωρίς κανένα κίνδυνο να
πέσει. Χορεύει. Το ένα πόδι στο Ιόνιο το άλλο στο Αιγαίο.
Και ο γκρεμός να την ακολουθεί.
Ο ήλιος λάμπει. Εμείς γιατί κρυβόμαστε;