Πάνε χρόνια που γυρίζεις μεθυσμένη
σ’ άλλες πόλεις σε λιμάνια μακρινά
στο παλιό ρολόι οι δείκτες κολλημένοι
κι η σιωπή μονάχη ψέλνει στα στενά.

Μα αν σε βγάλει ο δρόμος γύρνα για ένα βράδυ
δε σου λείψανε τα φώτα στο Τσαρσί ;
Μ’ ό,τι έσβησε η καρδιά μ’ αυτό κι ανάβει
με τραγούδια γιορτινά και με κρασί.

Θα καθίσουμε σαν φίλοι στο τραπέζι
στου καθρέφτη θα σε βλέπω το γυαλί,
μια τρομπέτα τον παλιό σκοπό θα παίζει
και απ’ τα χείλη σου θα ακούω το Εντερλέζι
ωχ το Εντερλέζι σ αγαπώ πολύ.

Στα βαριά τα βλέφαρά μου ακουμπισμένη
σα ναυάγιο στην ομίχλη πρωινό
ήσουν πάντοτε ωραία μα κοιμωμένη
σ’ ένα όνειρο βαθύ παντοτινό.