Πόσο λυπημένη ήμουν
το ξέρει η γουβίτσα στον κήπο
και το υγρό βαθούλωμα στο μαξιλάρι.
Ένα πρωί τράβηξα την κουρτίνα
να δω στο φως τη σκιά μου.
Μου φανερώθηκε μια μοβ ίρις
μ’ εκείνο το λαμπερό κίτρινο στην καρδιά της.
Φύσηξε αέρας στρόβιλος, περιδινήθηκα
μοβ πηχτή λάσπη με κάλυψε
ζω σ’ ένα summer school του δάσους
σκουριασμένα σύνεργα
αποσκευές σε αγκύλωση
κάθε πρωί κοιτώ τις ειδήσεις
μήπως αλλάξει η ανοιχτή επιστολή
που με εξόρισε ως ανεπιθύμητη.

Το λαμπερό κίτρινο έγινε γκρι.
Μυρίζει στέρηση.