Αρκετά με εσάς, φρούδες ελπίδες,
σε έμαθα πια, τσίγκινη προσαρμογή
γυαλίζεις λίγο στο φως
μα στο σκοτάδι κόβεις και πονάς.
Μυρίζεις ξινά
όπως η μαραγκιασμένη μούρη
που με σκανάρει απ’ τη γωνία.

Κι εγώ από καφέ σε καφέ πλανιέμαι
μήπως και βρω τη λύση
καπουτσίνο εσπρέσο ελληνικός
ενώ το μπουρίνι που φτάνει
απειλεί να αφαιρέσει απ’ τον ταλαίπωρο κορμό μου
και την ελάχιστη εναπομείνασα ποσότητα ασβεστίου.