Καθόταν άκεφος, πηγούνι στην παλάμη, σαν κουρασμένος.
Μου ’δώσε τα λαχανικά, κάνα δυο μήνες έμειναν,
κι ο γιος ψάχνει αλλού, αφού είναι βέβαιο, θα φύγει η αγορά,
σ’ αυτόν τον τόπο βέβαια πολλά συμβαίνουν, πάντως είμαστε και δεν είμαστε, φίλε.
Ξέρω πώς είναι, του είπα. Σαν να ’χεις περάσει μπόρα
και να σου λένε μάλλον τη γλίτωσες, αλλά και πάλι ποιος μπορεί να ξέρει,
οπότε είσαι και δεν είσαι. Μέσα αλλά και λίγο έξω.
Κάνε παιχνίδι. Κανείς ποτέ δεν ξέρει πώς θα παν τα πράγματα
και πώς θα κλείσει ο κύκλος.
Μπήκε στο μαγαζί σκυφτός, σέρνοντας τα πόδια.