Της καρδιάς μου ο δήμαρχος
ίσως ήταν ύπαρχος,
ο νονός ολόκληρης της πόλης
ίσως ήταν κοσμηματοπώλης.

Είπανε πως ήταν μπράβος,
ο ξάδερφος του εργολάβος
τι κι αν έδειρε 5-6 με καδρόνια,
οι δρόμοι κι οι πλατείες μας έχουν λαμπιόνια.

Κάτι όλους μας σκοτώνει
κι ας μένουν κάποιοι ζωντανοί και κάποιοι μόνοι,
κάτι μας δολοφονεί.
Κάτι μου πνίγει τη φωνή και τον Αντώνη
από τη γνώμη την κοινή πες ποιος γλιτώνει;

Τα λόγια μας ποτέ δε ’γίναν έργα
μα γίναμε άνθρωποι σωστοί με βέργα,
τους φίλους μας ξεπλένουμε, κάνουμε χάρες
στα φεστιβάλ μας τραγουδάν μόνο μουνάρες.

Της καρδιάς μου ο δήμαρχος
έχω γίνει δυστυχώς,
φταίω κι εγώ για τη δική μου φάρα
εγώ που είμαι ένας φλώρος με κιθάρα.