Βρέχει και πάλι απ' την αυγή
και στάζουνε οι τοίχοι
έγινε ο δρόμος μας πληγή
και το παιδί μας βήχει

Μαύρη που γίνεται η ψυχή
κάθε που έρχεται η βροχή

Γέμισε λάσπες το στενό
τα σπίτια μοιρολόι
τι καρτερείς από ουρανό
που σκέπει φτωχολόι

Μας κυνηγάει ο ουρανός
λες και χρωστάμε κανενός

Δέρνουν οι στάλες τα γιαπιά
σκάβουν τη λαμαρίνα
κάνε κουράγιο εργατιά
μη σε λυγίσει η πείνα

Πάρε μια ανάσα απ' την αρχή
τέλος δεν έχει η βροχή