Σαράντα πρωτομάστορες
με κρύο και με ζέστη
μακρύ γιοφύρι χτίζανε
με πέτρα και μ’ ασβέστη.

Κι εγώ μικρός κουβάλαγα
νερό με το καλάθι
και τραγουδάκια έφτιαχνα
για της ζωής τα πάθη.

Γιοφύρι θεογιόφυρο
είσαι μποτίλια τρύπια
κι από το δισκοπότηρο
μόνο φαρμάκι ήπια.

Στον ύπνο μου οργώνουνε
σαράντα ζευγολάτες
κι εγώ τον σπόρο κουβαλώ
με τις μικρές μου πλάτες.

Και στη βαθιά την αυλακιά
σποράκι το σποράκι
σπέρνω στον κόσμο τη χαρά
μα θέρισα φαρμάκι.

Δουλευταρού μου μέλισσα
κι αμαρτωλή μου φύτρα
δέκα χειμώνες σ' έκλεισα
στου Δέσποτα τη μήτρα.