Πολύ καλή, εξ ουρανού δοσμένη

ετούτη η καλλίδωρη κακοκαιρία.

Προσφέρει τ’ αναγκαίο πρόσχημα παράκαμψης

ως προς την παραβίαση των συνόρων

στη θάλασσά μας, που γι’ αυτήν θα χύναμε

την νεοκλασική παιδεία του έρωτός μας –

τα περί Παρθενώνος και πατρίς κι Ευρώπη.

Εξάλλου τί απόμεινε να μας στηρίζει

σε χαλεπούς καιρούς, που ο γείτονάς μας

ξαφνιάζει τη γυναίκα μας στον ύπνο της;



Κακοκαιρία, λοιπόν, καλή κακοκαιρία,

ρυθμιστικέ παράγοντα του Αιγαίου,

που κατά λάθος έριξες επίμαχο καράβι,

παρά τη θέλησή του, στα νερά μας.



Με τί καρδιά να κόψουμε, οι ανόητοι,

ηχοβολιστικά και παραγάδια

του αρχισυντάκτη γείτονα της ιστορίας

και κανονιστικής γεωγραφίας,

και πώς να επισκιάσουμε, να τραυματίσουμε

την όλη επιστήμη του των παρανομιών;



Ας καμωθούμε, του καιρού μεσολαβούντος,

ότι δεν καταλάβαμε προθέσεις

(έχουμε πείρα σκηνικού της Παναγίας της Τήνου

ένα Δεκαπενταύγουστο, μεσοκαλόκαιρα,

με ψάρια να χαϊδεύουνε της Έλλης τα μαλλιά)

κι αυτό μας ωριμάζει να δηλώνουμε άγνοια,

όπως εκείνοι που τους βάζουν μπόμπα

και τους ανατινάζουνε το σπίτι,

μα δεν υποψιάζονται κανέναν.