Μπορεί το γράμμα που σου γράφω
σκοτάδι να το καταπιεί
αλλού να φτάσει, σ' άλλα χέρια
και μάτια ατσάλινα να δει

Μπορεί το γράμμα που σου γράφω
να μην μπορεί να πει πολλά
σφίχτο στον κόρφο σου μονάχα
και θα μιλήσει πιο καλά

Αν ήξερες πόσο μου λείπεις
πόσα δικά σου νοσταλγώ
τα μάτια σου όλο ξεπροβάλλουν
στο μολυβένιο ουρανό

Το γράμμα μου είναι δυο, τρεις λέξεις
κι είναι σκισμένο το χαρτί
μα όλη η ψυχή μου είναι εκεί μέσα
κι όλη η δίψα για ζωή

Αν ήξερες πόσο μου λείπεις
πόσα δικά σου νοσταλγώ
τα μάτια σου όλο ξεπροβάλλουν
στο μολυβένιο ουρανό

Σε λίγο θα 'ρθει ο ταχυδρόμος
κι η νύχτα να 'ρθει δεν αργεί
τι να σου γράψω, αφού τα ξέρεις
να μου φιλήσεις το παιδί