Στα βάθη της Ανατολής, μακριά από ίσκιων δέντρα,
καρτέρι στήνει θαρρετή τσ’ υπομονής η πέτρα.
Κι αδημονεί το πέρασμα κάποιου καημού διαβάτη,
απού ’χει βάρη στην καρδιά και παιδεμό στην πλάτη.

Πήρα απ’ τις δυο τις στράτες μου κι εγώ την ανηφόρα,
ώρα που δεν επόνεσα δεν τη λογιάζω ώρα.
Εκάθισα στην πέτρα μου και την ψυχή μου γδύνω,
πικρό ποτήρι μιας ζωής που στάλα - στάλα πίνω.

Πέτρα μου άκου τι θα πω και τους καημούς μου μέτρα,
μα μη μ’ αφήσεις να γενώ ωσάν κι εσένα πέτρα.

Κι όσο η πέτρα με γροικά τόσο αυτή φουσκώνει,
ώσπου να γίνει θρύψαλα και χρυσαφένια σκόνη.
Και τότε από τη βροχή της πυρωμένης άμμου
γαλήνη και αναπαμό βρίσκει κι εμέ η καρδιά μου.