Κάθε φορά
όταν σε σκέφτομαι
για να χωρέσω τη λαχτάρα
βυθίζω και από ένα κρουαζιερόπλοιο

Βυθίζω και από ένα κρουαζιερόπλοιο
γεμίζοντας τα μυαλά των επιβατών
που υπό το βάρος
αρχίζουν να χαμογελούν
να τρέχουν
να επιδίδονται σε όλα όσα επιθυμούσαν
σε όλα όσα δεν είχαν φανταστεί
ασίγαστοι από ηδονή

Έτσι πριν το βυθίσω
φτιάχνω κι από έναν μεγάλο ανατολικό
όλο φωνές ηδονές και ξεφωνητά

Έναν τόπο αγάπης και λατρείας
σαν την Ατλαντίδα

Έναν τόπο ασύμβατο με την εκμετάλλευση
εξ ου και βυθίζεται
καθόσον η καταπίεση ήταν χρόνια

Έναν τόπο αγάπης και λατρείας
που θα στέριωνε βέβαια
αν ζούσαμε σε άλλο κόσμο

Όταν βυθίζω το κρουαζιερόπλοιο
καταλαβαίνω πόσο κόκκινη είσαι
πόσο δεν σε χωράει το μυαλό μου
όπως δεν χωράει
την ουτοπία