Ξέρω, θα πεις,

ποιος νοιάζεται για τη θλίψη σου

και πόσο έχει δικαίωμα να θλίβεται ένας συνεργός;




Διότι το ξέρω κι εγώ

ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι

έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου.

Ναι, είναι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό,

αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δολοφονική τροχιά του

ούτε την ευθύνη μου.



Είναι το μόριο που γέννησε

η ανοχή μου στην προϊούσα σήψη.



Είναι το μόριο που δημιούργησε

η ελλειμματική μου αντίσταση στην αδράνεια

την οποία επιζητούσαν για να οικοδομήσουν

τον κτηνώδη κόσμο τους.



Είναι το μόριο που υπήρξε από την αδυναμία μου

να πολεμήσω τα κυρίαρχα όπλα τους,

το φόβο και την ανασφάλεια.



Είναι το μόριο που οικοδόμησε αυτό το περιβάλλον,

του οποίου δημιουργήματα είναι οι θύτες,

τα θύματα σημερινά κι αυριανά,

τα μικρά αγόρια και κορίτσια,

οι χιλιάδες άνεργοι, οι αδύναμοι,

οι μη έχοντες, μη περιθαλπόμενοι,

οι γέροντες, οι άρρωστοι, οι ανασφαλείς,

οι καταθλιπτικοί, οι ανεχόμενοι

και κυρίως απέλπιδες.



Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά

τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους

τώρα που δεν έχουν νόημα συγνώμες

και ενοχικά βουρκωμένα μάτια.



Άκουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια

σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη.



Οι γροθιές διεκδίκησης

οι ανάσες ζωογόνες

οι δρόμοι φωτεινοί

και κυρίως ανθρώπινοι.



Και μη με συμπονέσεις.

Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου

κι εξαργύρωσε την πείρα μου

στους αγώνες των αυριανών ημερών.