«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» είπε, «ξέρω, απάντησα, είσαι ένα από τα επτά δισεκατομμύρια δίποδα του πλανήτη»

κι ακούστηκε συριγμός μέγας εγκατάλειψης χιλιάδων μπαλονιών που ξεφουσκώνουν μετά την παιδική γιορτή μέσα σε ήχους ματαιότητας



Τότε ήρθε εκείνη η μεγάλη ώρα

που οι αιώνες περνούσαν βιαστικοί

αγνοώντας τη μοναδική στιγμή που σε κοίταξα

- εσύ άλλωστε ήσουν πάντα εκεί -

και είπα, τώρα το χρέος να υπηρετήσω

τα πάλλευκα χαρτιά που μου εμπιστεύτηκαν

οι πρόγονοι

ας μην σου ιστορώ, θα χρειαστούν αιώνες

και συνέχισα τη μοναχική πορεία

που άρχισα έφηβος

συνομιλώντας με το εξαίσιο φεγγάρι

με το ελπιδοφόρο φως

στη νήσο της Κυκλαδικής μου μόνωσης



Κι αναρωτήθηκα

ώρα δύο με φεγγάρι ολόγιομο

τι να σου τραγουδήσω, τι

αφού απλώθηκαν τα χέρια σε αγκαλιά

κι έσταζαν αρώματα τα ασπρόρουχα της γης

και δεν ήταν μάταια η επανάληψη

μες τους αιώνες της ζωογόνας αυτής ανατροπής



Μην κάνεις έτσι

δεν ήταν δα και τίποτα σημαντικό

μια μικρή αλήθεια

που χτύπησε κατάκαρδα

την δίποδη ευτέλεια

ενός τεράστιου μηδενός…