Δεν ήξερα ότι είσαι ποιητής, μου λέει.

Μα αφού κρυβόμουν δεκαετίες από τα τρωκτικά, του λέω

κι άρχισε ο άνεμος να παίρνει τα λευκά χαρτιά
– όπου ήδη είχα γράψει μύριες εξομολογήσεις –

πέρα μακριά, εκεί που οι άνθρωποι

βρίσκουν στην Ποίηση το πιο ασφαλές καταφύγιο

και παίρνουν ύπνο μακάριο, αλεξίπονο

και οι χιλιάδες θάνατοι κάθε ζωής

παίρνουν χρώμα πορφυρό βαθύ κι ανεξίτηλο

και οι ανθρώπινες πληγές

ζωγραφίζουν στον άνεμο

τα πιο προσωπικά ποιήματα

σκορπίζοντας στη γη

δύναμη αντοχής κι ελπίδα