Ευτυχώς, μου είπε, δεν τραγουδούν μονάχα τη χαρά οι στίχοι σου, γιατί τι θα έκαναν της

γης οι πεινασμένοι; Έστρεψα το βλέμμα, του είπα, όσο μπορούσα πιο κοντά για να γευτώ

αυτό που δεν γνώρισα ποτέ και μόνον να το φανταστώ μπορούσα. Βλέπεις, με το βλέμμα

συνεχώς στους ουρανούς ξεχάστηκα υψιπετώντας.

Τα τραγούδια σου δεν έχουν λόγο ύπαρξης πια, αντείπε, μιας κι η παρηγοριά δεν γέμισε

ποτέ άδεια στομάχια.

Κι έπειτα, ήρθαν αυτά τα απλωμένα επίκλησης χέρια, τρίαινα λες, να με καρφώνουν στην

καρδιά. Γιατί κατάλαβα πως δεν είχα ίχνος δικαιολογίας πια να κρατώ ακόμα εκείνο το

υστέρημα στα σκονισμένα σεντούκια του υπόγειου.