Να φτάσουμε τις διασημότητες
της σκηνής προσπαθούμε KL εμείς -παρ’ όλο
που δεν δείξαμε τις ικανότητες
ώς στιγμής- κυνηγώντας τον πρώτο ρόλο.

Πλην όμως ποτέ δεν καταφέρνουμε
να σύρουμε απ’ το βάθος το τάλαντό μας,
με ύφος Οιδίποδα βωλοδέρνουμε
μιμούμενοι το πάθος του Ντίλαν Τόμας.

Υποκρινόμαστε στην παράσταση
πότε τον τσιγγάνο, πότε την αρκούδα,
ψάχνουμε κάθαρση στην Ανάσταση
δίχως τον Γολγοθά, χωρίς τον Ιούδα.

Κι όταν η λύση παιχτεί του δράματος
την αμοιβή ζητούμε απ’ τον θεατρώνη:
Χρυσάφι αξίζει τούτος ο κάματος!
Μα κείνος μας απλώνει μια χούφτα σκόνη.