Αυτή η μελαμψή κορασίδα εκ Μόρφου
που άνοιξε τις στρόφιγγες του νεαρού μου πόθου
με τα σφριγηλά βυζιά του κόρφου
της, εκείνους τους πυραυγείς λόφους
που με παγίδευσαν σε θελκτική σκοτοδίνη
καθώς επαναλάμβανα την έναστρη επωδό
από τον προς χάριν της ύμνο και στάλαξε οδύνη
στα υπόγεια των ενστίκτων μου
κάθε που διάβαινα την οδό
της. Εκείνη η νεάνις
παρόλα τα χρονάκια της
με σαγηνεύει ακόμη
αφαιρώντας την περόνη
του πάθους μου, σαν
την ατενίζω να διαπερνά
κουνάμενη – σεινάμενη τα ερτζιανά.

Την κυνηγώ ανάμεσα
σε οπωροφόρους καταρράκτες
με διψασμένους κατακλυσμούς
εναγκαλισμών την πολιορκώ
την παγιδεύω μέσα στο δίκτυ των βλεφάρων
χάμω την στρώνω, ο άμωμος εγώ αμαρτωλός,
εισβάλλω δαφνοσκεπής αρματολός
στον χειμερινό της κόρφο και παρευθύς
ο πολικός Δεκέμβριος υπερθερμαίνεται
σε πυρακτωμένον Αύγουστο.