Οι Λέξεις συνωστίζονται στην ερημική ακτή
ψάχνοντας άδεια κοχύλια
για να ενδύσουν το πεπρωμένο τους κι ύστερα
ασφαλείς μέσα στων ερώτων τους τις πανοπλίες
να σεργιανίσουν το μυστήριο του πελάγου
κορφολογώντας κύματα κι εωθινά μελτέμια
τη σιγουριά του μεσημεριού να αμφισβητήσουν
τη δίψα του ναύτη να κεράσουν
τον ήλιο να παγιδέψουν στα χλωρά τους βλέφαρα.

Πλέοντας δυτικά της λήθης
περνώντας ανάμεσα στις νήσους των οικτιρμών
ατενίζουν εξόριστους ναΐσκους
αγκιστρωμένους σε βράχους
να διαλαλούν τα κουφάρια τους.
Σκίνα, ασπάλαθοι κι αροδάφνες
τις σαγηνεύουν στα δόκανά τους
γεύονται τα αρμυρίκια της προδοσίας
κοινωνούν από καύκαλα
καρατομημένων συντρόφων.

Αποκαμωμένες το σούρουπο οι Λέξεις
επιστρέφουν στο ακρογιάλι τους
ανάμεσα στο πλήθος των παραθεριστών
πιο μόνες κι από τους πρωτόπλαστους
γιατί τώρα ξέρουν
τι θα πει αναχώρηση κι αποχωρισμός
νοσταλγία και ξενιτειά
και θάνατος πατρίδας.

«Οδυσσέα…»
ουρλιάζουν
«… αυτό το ταξίδι
δεν έχει τέλος …»