Πόσο τη λάτρεψες την πόλη αυτή
κανείς ποτέ δεν θα το μάθει
μέσα στη σκόνη του καιρού έχουν θαφτεί
τ’ ανθρώπινα τα λάθη και τα πάθη.

Μένουν μονάχα κάδρα με παλιές
ξεθωριασμένες αναμνήσεις
λίγα αποκόμματα και γκρίζες πινελιές
που δεν μπορείς ποτέ να λησμονήσεις.

Τις νύχτες σε στενά ερημικά
μια μυστική βλέπεις κηδεία
μ’ απ’ το μπαλκόνι σε κοιτά ερωτικά
αυτή που τώρα θάβουνε η κυρία.

Πιο κάτω, στην παλιά την αγορά
μυρίζει χώμα, καβαλίνα
κι οι άμαξες να περιμένουν στη σειρά
ψώνια, μπαστούνια, γόβες, κρινολίνα.

Στον μώλο πάνω κάτω σεργιανάς.
«Έχεις στραγάλια και φιστίκια;»
«Μου τέλειωσαν», πετά ο τύπος που ρωτάς,
«πάρε, αν θες, τα δυο μου δεκανίκια».

Στα δίνει κι ύστερα βαδίζει αργά
πάνω στη ράχη των κυμάτων,
ξάφνου, φυτρώνουνε στην πλάτη του φτερά
και χάνεται στη χώρα των θαυμάτων.

«Αυτός ο κόσμος είναι μαγικός,
ηδονικά πώς με τυλίγει».
Κοιτάζεις γύρω σου βουβός κι εκστατικός.
Δεν ξέρεις πια αν ζεις ή έχεις φύγει.

Αγγίζεις τα σημάδια των χεριών
κρύβεις την πόλη στην καρδιά σου
ένα μ’ αυτήν κι εσύ, παρόν και παρελθόν
και μέλλον, πάνω στο στερνό το “γεια σου”.

Στάλα τη στάλα θύμηση καυτή
γεμίζουν της ψυχής τα βάθη.
Πόσο πολύ τη λάτρεψες την πόλη αυτή
κανείς ποτέ, ποτέ δεν θα το μάθει.