Ήρθαν και φύγανε αλλόκοτοι θεοί
λατρεύτηκαν και χάθηκαν στη λήθη
όλα αλλάζουνε γοργά σ’ αυτήν τη γη
σβήνουν και χάνονται, γίνονται μύθοι.

Ήρθαν σαν θύελλες αρμάδες και στρατοί
κουρσέψαν και ρημάξανε την πόλη
ήταν γραμμένο σε πανάρχαιο χαρτί
να φύγουν να χαθούν ορδές και στόλοι.

Μα είναι πάντα κάτι πιο βαθύ
εκεί και επιμένει
η θάλασσα, η θάλασσα
μόνο θα μένει.

Φύτρωσαν σπίτια, εργοστάσια, ναοί,
στολίστηκε μ’ αγάλματα η πόλη,
όμως στο χρόνο ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί;
Όλα θα γίνουνε λάσπη και σβώλοι.

Φεύγει ο έρωτας σαν άνεμου πνοή
δόξα και πλούτη, όνειρα και πάθος
τα πάντα χάνονται σαν μια νεροποντή
και τα σφραγίζει σκοτεινός ο τάφος.

Μα είναι πάντα κάτι πιο βαθύ
που ζει και ανασαίνει
η θάλασσα, η θάλασσα
μόνο θα μένει.

Ήρθα κι εγώ μιαν αυγουστιάτικη αυγή
μια μοίρα μ’ έταξε σ’ αυτήν την κόγχη
μα θα χαθώ, το ξέρω, σαν μαρμαρυγή
που χάραξε μια ματωμένη λόγχη.

Μα είναι πάντα κάτι πιο βαθύ
που άλλους περιμένει
η θάλασσα, η θάλασσα
πάντα θα μένει.