Ήταν μια χωράφα στην άκρη της πόλης μας
που την είχαμε κοινό περιβόλι μας
την όριζε κάποιος πολύ άσημος
ο πολύ καλός κι αγαθός κυρ Γεράσιμος.

Κάθε χρόνο πάντα μ’ αγάπη την έσπερνε
όμως από τη σοδιά λίγα έπαιρνε
ο φαρράς της δεν ήτανε κι άσχημος
όμως ήταν σκορποχέρης ο Γεράσιμος.

Οι αφέντες μας σαν γνήσια ζωντόβολα
δεν εκτίμαγαν πλάσματα καλόβολα
έκαναν κάτι πολύ κολάσιμο:
«Φάτε», μας λέγαν, «ανήκει στον Γεράσιμο».

Κι εμείς – ζώα – μπαίναμε, τζάμπα, και τρώγαμε
πού να νογούσαμε πως κάτι βρώμαγε
στ’ αφεντικά ταίριαζε το σφάξιμο
που ξεγελούσαν τον άσημο Γεράσιμο.

Έτσι περνούσανε τα χρόνια σαν κύματα
μέχρι που τέλειωσαν όλων τα κρίματα
σε τραπέζι εμείς αναστάσιμο
πήραν τέσσερεις τον καλό μας Γεράσιμο.

Σαρωθήκαμε απ’ τον χρόνο σαν φρόκαλα
άνθρωποι και ζώα γίναμε κόκκαλα
μα δεν έδωσε κάποιος παράσημο
στον καλό μας συμπολίτη τον Γεράσιμο.

Δεν έμεινε για μας καμία εκτίμηση
σ’ ολονών όμως θα μένει τη θύμηση
προς τιμήν του ανθρώπου του άσημου
κι η γνωστή φράση: «Ο φαρράς του Γεράσιμου».