Όπως τραβάνε γι’ άλλα μέρη τα πουλιά
έτσι θα φύγουμε κι εμείς μιαν ώρα
όμως ας το ξεχάσουμε και τώρα
ας αφεθούμε στης ζωής την αγκαλιά.

Ακούραστα, λοιπόν, ας χτίσουμε φωλιές
σε άδειες κόγχες, σε ψηλά μπαλκόνια
εκεί ν’ αφήσουμε παιδιά κι εγγόνια
να γίνουμε της ομορφιάς οι εραστές.

Ας μη γεμίσουμε τους δρόμους κουτσουλιές
και πούπουλα τις όμορφες πλατείες
μα μέσα στης χαράς τις αλητείες
σ’ ένα κελάδισμα ας σμίξουν οι φωνές.

Κι έτσι όπως θα φεύγουμε σαν τα πουλιά
την άγια ώρα την ευλογημένη
στο παραθύρι κάποια ερωμένη
τον δρόμο μας θα ραίνει ρόδα και φιλιά.