Στον Μάριο Τόκα

Ήταν θυμάμαι παραμονή Πρωτοχρονιάς,
ένα αγόρι κολλημένο στη βιτρίνα,
σ’ είδα να βγάζεις κάτι λεφτά της ζητιανιάς
να του τα δίνεις κι ας σε θέριζε η πείνα

Και τον πατέρα που άπονα σε ξέγραψε
– τρελλό και νόθο ποιος τον είδε ποιος τον θέλει –
χωρίς να ξέρει, σαν ξέπεσε και γέρασε,
εσύ τον τάιζες με της καρδιάς το μέλι.

Σε μπογαλάκι τα λίγα σου υπάρχοντα
πέφταν αστέρια απ’ τις τσέπες σου τις τρύπιες
βρώμικο χνότο, μα η ψυχή του άρχοντα
έκανε βάλσαμο τις πίκρες σου που ήπιες.

Συγχώρεσέ μας για το άδικο που πράξαμε
όλοι εμείς οι λογικοί σ’ αυτήν την πόλη
για κάτι λίγα ψιλά που σου πετάξαμε
δώσ’ μας μια θέση στ’ ουρανού το περιβόλι.