Ως νέοι ποιητές κι εμείς ποθώντας να περάσουμε
στην Ιστορία, γράφαμε λίγο αλαλούμ
στον στίχο τον ελεύθερο, μπας και τις ξεπεράσουμε
κάποιες αδυναμίες, με όραμα το… μπουμ.

Στο βάθος τους θαυμάζαμε τους ποιητές που γράφανε
με ρίμα, μετρημένα, λιτά και με ρυθμό
ποίηση αδαμάντινη που σίγουρα τη βγάλανε
με πόνο και ιδρώτα και μ’ αναστεναγμό.

Ως νέοι ποιητές κι εμείς συχνά κυκλοφορούσαμε
σε κάποιες διαλέξεις, σε λέσχες και μπουάτ
σφίγγοντάς τους στο στήθος μας, σάμπως οπλοφορούσαμε,
στίχους που τους φορτίζαν χιλιάδες μεγαβάτ.

Πάντα από την τσέπη μας τους στίχους μας εκδίδαμε
και τους ονομάζαμε «ύμνους» και «συλλογές»
βαρύγδουπα νοήματα συχνάκις τους προσδίδαμε
κι αυτοτιτλοφορούμαστε «Νέοι Ποιητές».

Ως νέος ποιητής κι εγώ έκανα το αμάρτημα
κτίζοντας ποιήματα σαν ένδοξους ναούς
δεν θα τα αποκήρυσσα, όμως, ωσάν παράρτημα
εκδίδω τώρα στίχους απλούς και ταπεινούς.

Δεν το γνωρίζω φυσικά, αν θα ’χουνε απήχηση
στο κάτω κάτω πάντα εσύ είσαι κριτής
μα αν τους βρείτε άτεχνους κι αποτελούν αντήχηση
άλλων, τότε θα φταίει ο… «νέος ποιητής».