Ανηφόριζα την Κριεζώτου
μιαν μέρα ζοφερή και αγχωμένη
ενδεδυμένος τη χειμερινή μου θλίψη.

Αίφνης
ηκούσθησαν
θροΐσματα φτερούγων
ντιντίνισμα θυμιατού
κι εξαπτερύγων γκλίγκλισμα
κι ενεφανίσθη εμπρός μου
δύο μέτρα υπεριπτάμενος της παγερής ασφάλτου
άγγελος-αρχάγγελος και Μέγας Ταξιάρχης
με όλα τα φυσεκλίκια
και τα άρματα ζωσμένος σταυρωτά
που αγλάιζε μες στην απλότητά του.

Μπήκε ανάλαφρος στον ανελκυστήρα
του υπ’ αριθμόν 3 μεγάρου
κι άρχισε να ανεβαίνει ένα ένα τους ορόφους
αόρατος εις τα όμματα του πλήθους
που ψώνιζε συνωστιζόμενο
στην Πανεπιστημίου και στην Ακαδημίας
εναργώς όμως υλοποιημένος
εις τας αισθήσεις των μεμυημένων
που διόπτευαν τη σκηνή από τα αετώματα
του Παρθενώνος και του Θησείου.

Από τον κάθε όροφο ανυψούμενος
τρυγούσε τη γύρη και τον μούστο
του κάλλους και της σοφίας
της μαγκιάς και της μπέσας
και της ανδρείας των ολίγων
που ιερουργώντας σε θυσιαστήρια ερμητικά
ανάδευαν τον θεσπέσιο πολτό
της σάρκας και του πνεύματος
ασκώντας την πανάρχαια
τέχνη των μυστών
των αλχημιστών
και των πεφωτισμένων.

Φτάνοντας στην οροφή
ο θάλαμος συσπείρωσε μεγίστη ρώμη
όπως Κόρη που κυοφορεί
τη νέα ζωή
την ύπαρξη
και την αθανασία
κι εκσφενδονίσθη στο διάστημα
με τον αρχάγγελο πηδαλιούχο.

Άνοιξε τότε διάπλατα
η μήτρα του ουρανού
να τον προϋπαντήσει
μυριάδες ασωμάτων έψαλλαν
το “Χαίρε” των Ελλήνων
κι όλων των καιρών
και των αιώνων οι καθημερινές
γίνανε σχόλες, Κυριακές
κι Ανάστασης ημέρα.

Κάθιδρος
πέταξα από πάνω μου ό,τι με βάραινε
κι έριξα μπρος στα σκαλοπάτια
του μεγάρου ρόιδι την ευχή:
«Να ’χουν οι άνθρωποι κρασί
να ’χουν ψωμί κι ελιά προσφάι
και λίγη τοσηδά υπομονή
και περηφάνια
να βγάλουνε κουτσά-στραβά
και τούτον τον Χειμώνα».