Εσύ γυρνάς με κότερα
κι ο κόσμος στα χειρότερα
και λες η μοίρα φταίει
που ‘μαστε οι τελευταίοι.

Σε μάθαμε, σε μάθαμε,
μα μια φορά την πάθαμε
μεγάλε δεν τσιμπάμε
κι αλλού γι’ αλλού τραβάμε
και πίσω δεν κοιτάμε.

Απ’ τα φτωχά προάστια
σε έπαυλη τεράστια
μιλάς για πρωτοβρόχια
και τη σκληρή τη φτώχια.

Πατώσαμε, πατώσαμε,
το ρούχο μας το λιώσαμε
μ’ εκείνα και με τ’ άλλα
και μέλι μες στο γάλα
εμείναμε μπουκάλα.

Κι όλο μιλάς για ουραγούς
και της ζωής τους ναυαγούς
κι όλα καλά κι εντάξει
μη βρέξει και μη στάξει.