Λείπεις και ξημέρωσα με άδειο ουρανό
τίποτα άλλο πια δεν περιμένω,
κάπως την φωνή σου προσπαθώ να θυμηθώ
μα κλαίει η μοναξιά και εγώ σωπαίνω.

Αργήσαμε καρδιά μου, αργήσαμε πολύ
και πως να συνεχίσω χωρίς να είσαι εκεί.
Πως γίνεται συνήθεια, να παρηγορηθώ
την πιο πικρή αλήθεια εγώ πως να δεχθώ.

Λείπεις μας δεν έφυγες ποτέ σου από δω
μίκρυνε ο κόσμος μακριά σου,
πες μου με πιο όνειρο να αποκοιμηθώ
που δεν χωράω πια στην αγκαλιά σου.

Αργήσαμε καρδιά μου, αργήσαμε πολύ
και πως να συνεχίσω χωρίς να είσαι εκεί.
Πως γίνεται συνήθεια, να παρηγορηθώ
την πιο πικρή αλήθεια εγώ πως να δεχθώ.