Των Φώτων το ξημέρωμα
κατέβηκα ν' αγιάσω
τη θάλασσα στο Πέραμα
προζύμι ν' αναπιάσω.

Στην κουρελού του Μέρμηγκα
μαχαραγιάς να κάτσω
και τη καρδιά μου πέρδικα
τη κέντησα στο μπράτσο.

Βαρκούλα είν’ η κουρελού
που με πηγαίνει πάντ’ αλλού
στην άλλη άκρη του μυαλού
σαν κυματάκι του γιαλού.

Και σαν εξαϋλώθηκα
κατέβηκε το πνεύμα
κι απ’ τους καημούς λυτρώθηκα
κι απ’ το δικό σου ψέμα.

Κι όταν γυρίσει η ψυχή
και ξαναμπεί στο σώμα
θα κάνουμε μια προσευχή
με μυρωδάτο στόμα.

Στο φως θα χορταριάσουμε
σε πράσινο λιβάδι
στο χώμα θα πλαγιάσουμε
ώσπου να ’ρθει το βράδυ.

Την άλλη μέρα στη δουλειά
ξανά σφυρί καλέμι
ειρήνη είναι τα πουλιά
κι οι έρωτες πολέμοι.

Βαρκούλα είν’ η κουρελού
που με πηγαίνει πάντ’ αλλού
στην άλλη άκρη του μυαλού
σαν κυματάκι του γιαλού.