Γιατί, στα τραγούδια μου όλα,
ντύνεται ο νταλκάς γαμπρός;

-Κάτω απ’ τους πυλώνες της θλίψης,
ένας θύσανος χαμομηλιού η χαρά μου.
Τα σύρματα συρίζουν,
δηγματίζουν οι μέλισσες,
τα φρύγανα και οι ηλιαχτίδες γίνονται ένα.

-Ποιος το βάσανό μου βλέπει,
να 'ρθει, να το μοιραστεί;

Απ’ τον Βοσκόπουλο ως τις σονάτες του Biber,
ξυπόλητος περπάτησα
με τα βράγχια της φαντασίας σφηνωμένα στο στήθος.
Αν ξέρατε τι δρόμο έκανα
μέσα απ’ το βάλτο της κακοτυχίας!

-Ποιος θα με θυμάται, φως μου,
σα θα φύγω μακριά;

-Είμαι η σκιά στο σκαλοπάτι.
Λίγο μετά, θ’ αγγίξω τις τριανταφυλλιές,
θα κινηθώ ανατολικά
κι όταν χαθώ σαν βάτραχος στα χόρτα,
τότε η μάνα μου, η μήτρα, το αντικείμενο
θα πει σε όλους: «Ρε παιδιά!
Ποιoς είδε το πουλάκι μου,
τον ίσκιο τον γραμμένο,
που κελαηδεί χωρίς μιλιά
και κλαίει δίχως δάκρυ;»
Όμως κανείς δε νοιάζεται.