Θα νιώθω πάντα ταπεινός προσκυνητής,
σαν περπατώ για να σε ξανασυναντήσω.
Κάθε φορά με θαύμα μοιάζει η στιγμή,
που θ’ ανταμώσουμε και θα σε αντικρύσω.

Στο παραθύρι σου το φως με οδηγεί
σαν το αστέρι, για να ’ρθω στο σπιτικό σου.
Και λαχταράω η κουρτίνα να συρθεί
και σαν εικόνισμα να δω το πρόσωπό σου.

Αναρωτιέμαι ποιος Θεός μας κυβερνά;
Ποιος έχει πλάσει την άγια ομορφιά σου;
Κι αν ο παράδεισος υπάρχει αληθινά.
Μα αν υπάρχει, θα ’ναι σαν την αγκαλιά σου.

Όποτε μπαίνω στου σπιτιού σου την αυλή
στα σκαλοπάτια σαν παιδί χαμογελάω.
Κι όταν στην πόρτα σου γυρίζω το κλειδί
σε ροδοπέταλα νομίζω πως πατάω.

Τα χέρια σου όταν μου χαϊδέψουν τα μαλλιά,
όταν τα μάτια σου θα με κοιτούν εμπρός μου,
όταν χαθώ στα τρυφερά σου τα φιλιά,
μοιάζουν μικρά όλα τα θαύματα του κόσμου.