Στη γειτονιά μου ένα δεντρί
ψηλό σαν κυπαρίσσι
βρε καρδιά κλειστή,
καημό που μoυ ‘χε αφήσει
μα ποιος να νοιαστεί.

Έχει του έρωτα κλειδί
και μ’ έχει αμαρτήσει ο ντελικανής,
μα μην τον μαρτυρήσει
μην το πει κανείς.

Δύο ματάκια,
διαμαντάκια έγνοια μου ακριβή,
μαύρα μου χελιδονάκια
σ’ ανοιχτό κλουβί.

Ρωμιός αυτός, Τουρκάλα εγώ
κι η προσφυγιά μαχαίρι που μας χώρισε,
ποιανού θεού το χέρι μας τιμώρησε.

Δύο ματάκια,
σαν και τότε να ‘σασταν εδώ,
ποιος να ξέρει αν και πότε
θα σας ξαναδώ.

Ανάθεμα στον πόλεμο
που τις καρδιές πληγώνει
όπου κι αν περνώ
κι ανθρώπους ξεριζώνει
για το πουθενά.

Δύο ματάκια
δακρυσμένα μέσα στη φωτιά
με καρφώσανε κι εμένα
στη στερνή ματιά.

Δύο ματάκια,
διαμαντάκια με κοιτάξανε
μαύρα μου χελιδονάκια
που πετάξανε.

Στη γειτονιά μου ένα δεντρί
ψηλό σαν κυπαρίσσι.