Οι φίλοι με φωνάζουνε
γέρο Μικρασιάτη,
άθελα μ’ ανεβάζουνε
στο πιο ψηλό κατάρτι.

Και σ’ αγναντεύω από εκεί
γλυκιά πατρίδα παιδική,
χαϊδεύω με το μάτι
το πιο όμορφο κομμάτι.

Πλανεύτρα Σμύρνη μάγισσα
της Ιωνίας στέμμα,
βαθιά πονώ και δάκρυσα
όταν για πάντα σ’ άφησα
μέσα στον μαύρο τον καπνό
και το αθώο αίμα.

Κόψαμε κάβους και σκοινιά
ημέρα αποφράδα,
για σένα ανοίξανε πανιά
προσφυγομάνα Ελλάδα.

Στο χώμα ρίζες πιάσανε
και για την αμοιβή σου
νέους βλαστούς μπολιάσαμε
στο γέρικο κορμί σου.

Πλανεύτρα Σμύρνη μάγισσα
της Ιωνίας στέμμα,
βαθιά πονώ και δάκρυσα
όταν για πάντα σ’ άφησα
μέσα στον μαύρο τον καπνό
και το αθώο αίμα.

Μέσα στον μαύρο τον καπνό
και το αθώο αίμα.