Νύχτα με φεγγάρι
απ' τα ψηλά αλώνια μια φορά
είχαμε σαλπάρει
μ' ανοιχτά του ονείρου τα φτερά

Και μες τη φεγγαροβραδιά
ξαναγινήκαμε παιδιά
κι από το μόλο το μακρύ
στην Πάτρα μπήκαμε αντικρύ

Το τραγουδάκι αρχινά
του Πορφυρόπουλου ξανά
στα πονεμένα του τα λόγια τρέχει ο νους
πριν η ψυχή μου αναβεί στους ουρανούς

Το μεσημεράκι
με σφεντόνες μάχη ιστορική
και στου Γιογκαράκη
ύστερα ταβλάκι και ρακί

Το βράδι στο Δημοτικό
το θέατρο το ιστορικό
μπουρμπούλια, όπερες, χοροί
αχ, να ξεχάσει ποιος μπορεί

Φιγούρα του παλιού καιρού
και η Γιαννούλα, η κουλουρού
που την παντρεύαν κάθε χρόνο Κυριακή
μ' ένα γαμπρό φερμένο απ' την Αμερική

Νύχτα με φεγγάρι
κι ένα δάκρυ αρχίζει να κυλά
κάποιο παλικάρι
ξαγρυπνάει στο κάστρο, εκεί ψηλά

Βλέπει στο Ρίο, το στενό
όνειρο καλοκαιρινό
να το περνάει μια κοπελιά
με το φεγγάρι αγκαλιά

Και του Μαρούδα η φωνή
μια κανταδούλα μακρινή
μας ξαναφέρνει με του ονείρου τα φτερά
στα ψηλά αλώνια, όπως ήταν μια φορά